maandag 13 januari 2014
Met beide benen op de grond
Door alle gebeurtenissen en veranderingen in 2013 dacht ik dat 2014 mij nieuwe kansen ging geven. Ik krijg een nieuwe kans om te vechten tegen de strijd die kanker heet.
Ik had wat gevoeld in mijn borst. En daar had ik geen goed gevoel over. Dus hier moest ik wat mee doen. Voor nu en de toekomst. Je hoopt altijd dat het jou niet overkomt. Door mijn werk zie je teveel en weet je teveel. Of soms net niet genoeg. Maar ik wist dat het niet goed was. Dus toch maar een echografie laten maken. In de hoop dat het een cyste zou zijn. Maar helaas ik had prijs, ik heb kanker, borstkanker. Zo dan sta je even met beide benen op de grond.
Je hele leven komt voorbij in flitsen! Je bent boos en emotioneel. Maar ook realistisch en nuchter. Je moet het familie, vrienden en collega's vertellen. Hoe doe je dat, nou gewoon het bij de naam noemen. Er geen doekjes om winden! Want dit is de realiteit, mijn leven, mijn toekomst.
Wat wil je nog? Wat wil je juist niet. Hoe denk je over de dood? Hoe denk je over je toekomst als vrouw, partner en moeder? Zoveel vragen om over na te denken. Wat eerst zo moeilijk was of klein is nu heel simpel en soms geen probleem meer.
Een ding weet ik wel, ik geniet van mijn leven en zeker niet met mate. Ik heb een lange en zware weg te gaan. Maar daar sta ik heel open en nuchter in. Ik moet door. Door voor mijn kinderen. Maar dan wel op basis van kwaliteit en niet de kwantiteit.
Ik heb gelukkig veel familie, vrienden en collega's om mij heen die mij hierdoor heen gaan slepen! Daar ben ik ze nu allemaal al dankbaar voor. Kom langs, bel, stuur een mail. maakt me allemaal niets uit. Je vragen worden beantwoord. De emoties worden gedeeld. Nee! opgeven is geen optie! Ook al moet ik zes keer die berg op! Maar ik ga ervoor! Ik ga de strijd aan die kanker heet.
Liefs voor alle mensen die meeleven!
Ik had wat gevoeld in mijn borst. En daar had ik geen goed gevoel over. Dus hier moest ik wat mee doen. Voor nu en de toekomst. Je hoopt altijd dat het jou niet overkomt. Door mijn werk zie je teveel en weet je teveel. Of soms net niet genoeg. Maar ik wist dat het niet goed was. Dus toch maar een echografie laten maken. In de hoop dat het een cyste zou zijn. Maar helaas ik had prijs, ik heb kanker, borstkanker. Zo dan sta je even met beide benen op de grond.
Je hele leven komt voorbij in flitsen! Je bent boos en emotioneel. Maar ook realistisch en nuchter. Je moet het familie, vrienden en collega's vertellen. Hoe doe je dat, nou gewoon het bij de naam noemen. Er geen doekjes om winden! Want dit is de realiteit, mijn leven, mijn toekomst.
Wat wil je nog? Wat wil je juist niet. Hoe denk je over de dood? Hoe denk je over je toekomst als vrouw, partner en moeder? Zoveel vragen om over na te denken. Wat eerst zo moeilijk was of klein is nu heel simpel en soms geen probleem meer.
Een ding weet ik wel, ik geniet van mijn leven en zeker niet met mate. Ik heb een lange en zware weg te gaan. Maar daar sta ik heel open en nuchter in. Ik moet door. Door voor mijn kinderen. Maar dan wel op basis van kwaliteit en niet de kwantiteit.
Ik heb gelukkig veel familie, vrienden en collega's om mij heen die mij hierdoor heen gaan slepen! Daar ben ik ze nu allemaal al dankbaar voor. Kom langs, bel, stuur een mail. maakt me allemaal niets uit. Je vragen worden beantwoord. De emoties worden gedeeld. Nee! opgeven is geen optie! Ook al moet ik zes keer die berg op! Maar ik ga ervoor! Ik ga de strijd aan die kanker heet.
Liefs voor alle mensen die meeleven!
Abonneren op:
Posts (Atom)