Een nacht en dag na de operatie ben ik van geest weer topfit. Mijn gedachten waren even stilgelegd door een heftig slaapmiddel. Alles is goed verlopen tot nu toe. Ik heb het geluk om patiënt te zijn in mijn eigen "bijzonder betrokken" ziekenhuis. Dit gaf mij dan ook een geruststellend gevoel voor de operatie, maar ook een goed gevoel om mijn lichaam en geest tijdelijk toe te vertrouwen. Eerst nog even vechten tegen het slaapmiddel. Nog even laten zien dat er genoeg vechtlust in zit. Maar ik gaf mij gewonnen en was vertrokken. Even een halve dag rust van alle gedachten. Misschien eens vaker doen z'n slaapmiddel.
Tijdens de intake voor de operatie werd mij uitgelegd hoe om te gaan met het PAS (Post Amputatie Syndroom). Daar krijgt elke patiënt in mijn situatie mee te maken. Ook ik ga dat meemaken. Alleen dan wel op mijn manier. Kijk laten we wel wezen dat ik niet echt een ceremonie ga houden om iets wat ik niet meer heb. Want het afscheid nemen van mijn vrouwelijkheden heb ik al gedaan. Eerst het doneren van mijn lange blonde haren op wereld kankerdag aan stichting haarwens. Vervolgens mijn naam en persoon verbonden aan het in eerste instantie te commercieel wordende goede doel. Wat na verhalen toch op z'n retour is terug te keren naar waarom en waarvoor het allemaal begon. Opgeven is geen optie! Als laatste een fotoshoot laten maken in een kunstzinnige omgeving tijdens het maken van een siliconen linkerborst.
Terug denkend aan deze mooie en emotionele momenten, heb ik op mijn manier een draai kunnen geven aan mijn ziekte. Heeft mijn nuchterheid en positieve gedachten mij op de been gehouden. En geeft mijn vechtlust mij de kracht om door te gaan. Door te gaan met dit leven. Want mijn tijd zit er nog niet op!
