dinsdag 21 april 2015

Versie 2.0 bijna gereed.....


Het is vrijdag avond 17 april 2015. Na enige twijfel kijk ik toch de film komt een vrouw bij de dokter. Een verfilming van het boek van schrijver Kluun. Op het moment dat ik eraan begin realiseer ik me dat ik de film eerder heb gezien maar toen voor de kanker. Althans voor dat ik het onrustige gevoel in mij bevestigd kreeg dat ik kanker had. 

Wat ik toen verafschuwde en onfatsoenlijk vond was de houding van het mannelijke hoofdpersonage. In voor en tegenspoed zorgen voor je vrouw, maar nee er werd troost gezocht bij een andere vrouw. 


Voor mijn kanker strand mijn relatie. Met de wijsheid van nu weet ik dat mijn relatie niet had kunnen volhouden met de strijd tegen de kanker. Ik ben de situatie ook heel anders gaan zien. Ik begrijp een man daar wel in. Dat wil niet zeggen dat het goed te praten is. Een man houdt nu eenmaal van borsten, dat hoort bij een vrouw. 
Zelf heb ik het proces meegemaakt dat ook een vrouw houdt van haar borsten en dat het proces van eigen borst naar "plat" en vervolgens een borst door middel van een tijdelijke prothese ook mooi kan zijn. En dat na de prothese er zo iets moois voor terug is gekomen. Nog de laatste puntjes op de tiet en ik heb mijn borsten terug in een vernieuwde versie. Daarmee kan ik een onrustige en soms onzekere periode afsluiten. Maar ik heb de kanker wel verslagen!
Een onrustig jaar was het zeker. Je komt echt in een achtbaan terecht. In het begin realiseerde ik het mij helemaal niet, omdat de kanker al snel was neergedaald. Nu ander half jaar verder; met zes chemokuren op zak, twee operaties en een derde op komst kan ik zeggen dat ik heb geleefd. Het woord genieten komt me dan soms wel de keel uit, want dat doet toch iedereen. Jij toch ook? Met of zonder kanker. Het leven is nog meer de moeite waard geworden en ik haal er alles uit wat erin zit. Het is intenser geworden.
Waar wilde ik ook alweer naartoe? Ow ja, de man in de film draait helemaal door vanwege het feit dat hij niet om kan gaan met zijn emoties. Het is een zware tijd. Met of zonder een partner. Ik heb het alleen kunnen doen, met soms de steun van een losse flodder.
De man houdt van borsten, maar de vrouw ook. Ik heb in anderhalf jaar tijd de aandacht nodig gehad om mij vrouw te voelen met en zonder borst. Ben ik dan net zo slecht?
Met nog een laatste operatie te gaan kan er een boek gesloten worden en kan ik verder met mijn leven. Het intenser beleven. Tijd investeren in zaken die wel de moeite waard zijn. 

Erg mooi:



1 opmerking:

  1. Mooi verwoord en helemaal waar! Genieten moet je inderdaad elk mogelijk moment kunnen doen, niet alleen als je ziek bent..

    Liefs, Laura

    BeantwoordenVerwijderen