Als je haar maar goed zit

Zo daar zit je dan met je lange blonde haren bij de dokter. De dokter zegt: je gaat de (chemo) cocktail TAQ krijgen. De T staat voor haaruitval, de A staat voor haaruitval en de Q staat voor haaruitval. Zo drie keer is scheepsrecht dus enige hoop dat de blonde haren blijven zitten...NEE!
Er is vandaag de dag wel een mogelijkheid om met hoofdkoeling je haar misschien te behouden (50-75%). Daarnaast als je lang en dik haar hebt dan moet je het eerst laten uitdunnen. En laat ik nu dik en lang haar hebben.

Om het voor mijn omgeving en mijzelf zo normaal mogelijk te laten verlopen heb ik het in twee stappen gedaan. Met daarbij een donatie voor stichting haarwens. Dus op wereld kankerdag, 4 feb 2014, heb ik mijn lange haren gedoneerd. Je kan het zien als patiënt 4 patiënt.

De eerste stap was gezet. Nu had ik precies twee weken om nog te genieten van mijn eigen haar. Wel een korte versie maar dat staat ook prima. Dus op dag 14 na de eerste chemo wordt je s'morgens wakker en ligt je haar op je kussen en zelf ben je kaal. Dat gebeurde gelukkig niet. Het gaat een stuk langzamer. Ga je dan wachten totdat alles eruit gevallen is... Nee. Gewoon eraf met die handel. Dus weg met die kam het is nu kaal. Nu is het echt zichtbaar.. Je hebt kanker.
Gelukkig hebben ze vandaag de dag mooie haarwerken. Dus om de deur uit te kunnen staat dit mij ook wel de eerste vier maanden :p

Er gaat niets boven Groningen

Er gaat niets boven Groningen, althans dat dacht ik in de emotionele achtbaan waar ik in zat. Natuurlijk is dat de meest veilige omgeving waar je naar toe wilt. Familie en vrienden om je heen dat geeft je een goed gevoel. Alleen dat gevoel gaat toch weer over. Je komt er toch achter dat je thuis hoort in de provincie met de lange nachten. Om in termen van slogans te blijven spreken :p
Het Brabantse land is nu eenmaal waar ik met mijn kinderen thuis hoor. De provincie waar ze geboren zijn en op gaan groeien. De provincie waar je na een jaar of zeven toch een leven hebt opgebouwd met vrienden en collega's. Het is mijn thuis geworden.

Zo met beide benen weer een beetje aangeland in het Brabantse land. Na een drukke tijd van onderzoeken en gesprekken inmiddels begonnen aan mijn eerste chemokuur. "5 februari is de dag dat ik aan mijn eerste chemokuur beginnen mag". Zo dat was voor veel mensen toch even schrikken. En voor mij, nou het kon niet vroeg genoeg beginnen! Dan wist ik eindelijk hoe ik er op zou reageren. Ging ik ziek worden? Wat ging ik er van merken? Misselijkheid? Geen eetlust meer? Vermoeidheid? Haar uitval? Bijna niks heb ik ervan gemerkt. Ja, wel iets natuurlijk maar dat mag geen naam hebben. Dus op na de volgende kuur! Dat kan ik aan want ik, ik ben de beste!