Er gaat niets boven Groningen

Er gaat niets boven Groningen, althans dat dacht ik in de emotionele achtbaan waar ik in zat. Natuurlijk is dat de meest veilige omgeving waar je naar toe wilt. Familie en vrienden om je heen dat geeft je een goed gevoel. Alleen dat gevoel gaat toch weer over. Je komt er toch achter dat je thuis hoort in de provincie met de lange nachten. Om in termen van slogans te blijven spreken :p
Het Brabantse land is nu eenmaal waar ik met mijn kinderen thuis hoor. De provincie waar ze geboren zijn en op gaan groeien. De provincie waar je na een jaar of zeven toch een leven hebt opgebouwd met vrienden en collega's. Het is mijn thuis geworden.

Zo met beide benen weer een beetje aangeland in het Brabantse land. Na een drukke tijd van onderzoeken en gesprekken inmiddels begonnen aan mijn eerste chemokuur. "5 februari is de dag dat ik aan mijn eerste chemokuur beginnen mag". Zo dat was voor veel mensen toch even schrikken. En voor mij, nou het kon niet vroeg genoeg beginnen! Dan wist ik eindelijk hoe ik er op zou reageren. Ging ik ziek worden? Wat ging ik er van merken? Misselijkheid? Geen eetlust meer? Vermoeidheid? Haar uitval? Bijna niks heb ik ervan gemerkt. Ja, wel iets natuurlijk maar dat mag geen naam hebben. Dus op na de volgende kuur! Dat kan ik aan want ik, ik ben de beste!